خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز
هر طرف می سوزد این آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو می دوم گریان
در لهیب آتش پر دود
وز میان خنده هایم تلخ
و خروش گریه ام ناشاد
از درون خسته ی سوزان
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم
همچنان می سوزد این آتش
نقشهایی را که من بستم به خون دل
بر سر و چشم در و دیوار
در شب رسوای بی ساحل
وای بر من ، سوزد و سوزد
غنچه هایی را که پروردم به دشواری
در دهان گود گلدانها
روزهای سخت بیماری
از فراز بامهاشان ، شاد
دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ناظر
در پناه این مشبک شب
من به هر سو می دوم ، گ
گریان ازین بیداد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش
آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان
و آنچه دارد منظر و ایوان
من به دستان پر از تاول
این طرف را می کنم خاموش
وز لهیب آن روم از هوش
ز آن دگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود
تا سحرگاهان ، که می داند که بود من شود نابود
خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر
وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب
مهربان همسایگانم از پی امداد ؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد

لحظه دیدار نزدیک است
باز من دیوانه ام، مستم
باز می‌لرزد، دلم، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم

های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ
های ! نپریشی صفای زلفم را، دست
آبرویم را نریزی، دل
- ای نخورده مست -
لحظه دیدار نزدیک است

 

 لحظه دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام مستم

باز می لرزد دلم، دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

پيش ازينها خشم وغم را مي سرودي گاه
حاليا گر زخم هم بر تو فرود آيد ،
خامشي چون چاه .
اين همه زخم و جراحت بر تن مردم،
سيل خون جاري زچشم خلق ،
تو نشسته ساکت و آگاه ؟
چون شدي ، آخر چه پيش آمد ترا ، اي مرد!
کاينچنين خاموش و حيراني گه و بيگاه ؟
گر به شهر اندر فغاني کرد ، نتواني
خيز وسر نه در بيابان ها ، چنانچون راه
-مثل آن مردي که ميگويند گاهي اينچنين مي کرد -
چاه خشکي پير ،همچون خويش ، پيدا کن
سر فرو بر اندر آن واز جگر برکش
آنبه خون آلوده فريادي که در دل کشته اي ديري ست
ناله کن ، فرياد وغوغا کن
شايد از چاهي بر آيد در جوابت آه .
اي کبوتر چاهي مجروح من ، اي دل
واه و واه و واه .